Problemy, rozterki i lęki nie są domeną wyłącznie dorosłych osób. Dotyczą one także dzieci. U najmłodszych problemy bezpośrednio przekładają się na funkcjonowanie w rodzinie czy gronie rówieśników. Dlatego dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi często są wycofane, izolują się, sprawiają kłopoty wychowawcze, nie radzą sobie z nauką. Mogą też przejawiać objawy somatyczne, takie jak bóle brzucha, wymioty, brak apetytu, zaburzenia snu.
W jaki sposób pomóc może psychoterapia dziecka?
Na pierwszym spotkaniu z terapeutą rodzice lub opiekunowie omawiają problemy, jakie zaobserwowali u dziecka. Psychoterapeuta będzie chciał poznać także wcześniejsze zachowania dziecka – co lubiło robić, czym się interesowało, jakimi cechami charakteru się wyróżniało. Następnie dwa lub trzy spotkania odbywają się z udziałem samego dziecka i służą zdiagnozowaniu problemu. Potem następuje czas na podjęcie decyzji o rozpoczęciu terapii. Obok sesji terapeutycznych z dzieckiem lub nastolatkiem, psychoterapeuta równolegle spotyka się na konsultacjach z jego rodzicami, którzy powinni aktywnie uczestniczyć w procesie wychodzenia z problemów. W domu młody człowiek powinien żyć w atmosferze wzajemnego zrozumienia i akceptacji.
Małe dzieci przekazują przeżywane emocje w trakcie naturalnej aktywności, to jest zabawy, rysowania itp. Terapia nastolatka ma postać rozmowy. W obydwu przypadkach terapeuta buduje relację opartą na zaufaniu, tak by móc przekazać młodemu człowiekowi kierunek do zmiany niekorzystnych emocji.
Trudny okres dojrzewania.
W wielu rodzinach problemy wychowawcze dają o sobie znać, gdy dziecko wchodzi w okres dojrzewania. Bunt i zmiany nastrojów wynikają ze zmian hormonalnych, jakie zachodzą wówczas w organizmie nastolatka. Niekiedy emocje przeżywane w tym okresie mogą prowadzić do zaburzeń bądź niebezpiecznych zachowań. Rodzice nastolatka nie powinni wahać się przed kontaktem z psychoterapeutą, gdy zaobserwują, że dziecko sięga po alkohol, narkotyki, ma problemy z odżywianiem, cierpi na napady lęku, agresji. Wizyta u psychologa nie świadczy o porażce rodzicielskiej, lecz o odpowiedzialności i chęci pomocy własnemu dziecku.
Psychoterapia dzieci ma formę pracy indywidualnej z dzieckiem lub terapii rodzin, wówczas polega na spotkaniach rodziców i dziecka z terapeutą. Terapia młodzieży odbywa się początkowo z rodzicami następnie przechodzi w spotkania indywidualne młodej osoby z terapeutą.
Terapia dzieci i młodzieży adresowana jest do osób, które:
- przeżywają problemy ze stresem lub lęki, których nie są w stanie same unieść
- nie radzą sobie z trudnościami w szkole i trudności z rówieśnikami w szkole
- mają problemy w relacji z innymi dziećmi/ mają trudności w nawiązywaniu kontaktów z innymi
- sprawiają kłopoty wychowawcze
- czują się osamotnione
- znajdują się w żałobie po stracie osoby bliskiej
- są agresywne i impulsywne
- są nieśmiałe np.: boją się chodzić do szkoły,
- cierpią na zaburzenia jedzenia
- nie potrafią dostrzec swojej wartości
- odczuwają obawy, które je przerastają, cierpią i nie radzą sobie z nimi
- wykazują zaburzenia nastroju (depresja, zaburzenia emocjonalne)
- brak im motywacji i celów życiowych
- dorastali lub dorastają w rodzinie z problemem alkoholowym
- są uzależnieni od substancji psychoaktywnych (narkotyki, alkohol) czy zachowań nałogowych (gry, komputer)